OBJAWY

Trudności w rozpoznaniu stanu przedcukrzycowego wynikają z jego stosunkowo skąpych objawów.
Epidemia nadwagi i otyłości to epidemia stanu przedcukrzycowego.
Rosnący obwód pasa to znaczący czynnik ryzyka wystąpienia stanu przedcukrzycowego - to tam gromadzi się tłuszcz, który rozpoczyna kaskadę niekorzystnych zdarzeń. Ważne: ten stan możemy zatrzymać dążąc do normalizacji wagi ciała!

Choroba rozpoczyna się od zmian biochemicznych i zachwiania równowagi pomiędzy wydzielaniem insuliny a poziomem glukozy. W przypadku stanu przedcukrzycowego i cukrzycy zdrowie zależy właśnie od równowagi pomiędzy wydzielaniem insuliny a poziomem glukozy we krwi.

Stan przedcukrzycowy często przebiega bezobjawowo. Dzieje się tak wtedy, gdy wartości glukozy pozostają w normie dzięki zwiększonemu wydzielaniu insuliny. Jednak już wtedy rozpoczyna się proces chorobowy, który doprowadza do sytuacji, że organizm nie jest w stanie odpowiedzieć na podwyższony poziom glukozy we krwi poprzez zwiększenie poziomu insuliny. Rezerwy wydzielania insuliny po pewnym czasie wyczerpują się. Wówczas rozpoznajemy stan przedcukrzycowy lub cukrzycę.

U części pacjentów (szczególnie młodych, z otyłością) pierwszym sygnałem jest nieprawidłowa wartość glukozy na czczo (IFG). W grupach zwiększonego ryzyka po wykonaniu doustnego testu obciążenia glukozą (OGTT) rozpoznajemy nieprawidłową tolerancję glukozy (IGT) lub cukrzycę.

Im wcześniej rozpoznamy zaburzenia gospodarki węglowodanowej, tym wcześniej zapobiegamy rozwojowi powikłań sercowo-naczyniowych.

W okresie stanu przedcukrzycowego wskutek podwyższonych, nieprawidłowych wartości glikemii dochodzi do uszkodzenia naczyń krwionośnych. U osób ze stanem przedcukrzycowym obserwuje się czasami objawy polineuropatii obwodowej, retinopatii czy nefropatii - czyli zmian dotyczących małych naczyń krwionośnych. Osoby, u których rozpoznano stan przedcukrzycowy charakteryzują się również zwiększonym ryzykiem chorób układu sercowo-naczyniowego takich jak nadciśnienie tętnicze czy choroba niedokrwienna serca.